Podstawą działania rezonansu magnetycznego (MR) jest rezonansowe pochłanianie impulsów fal elektromagnetycznych o częstotliwości radiowej przez jądra atomowe wodoru umieszczone w stałym zewnętrznym polu magnetycznym. Ten bardzo złożony mechanizm można podzielić na części składowe. Ze zwojów elektromagnesu wysłane w kierunku pacjenta impulsy. Pochłaniane są następnie przez kolejne warstwy ciała. Wewnątrz każdej warstwy, w odpowiedzi na odebrany impuls, powstają wirujące pola magnetyczne. Te miniaturowe pola wysyłają własny impuls zwrotny, który jest odbierany przez cewki odbiorcze znajdujące się w cylindrze wokół ciała pacjenta. Komputer analizując sygnał w płaszczyźnie danej warstwy tworzy mapę jąder wodoru.

Choć rezonans magnetyczny działa tylko na te komórki, w których skład wchodzą atomy wodoru, w praktyce nie ma komórek pozbawionych tego pierwiastka. Istnieją jednak różnice w ich składzie związane z różną jego ilością i to one odpowiadają za powstawanie pól o odmiennych impulsach elektromagnetycznych oraz zróżnicowanie tkanek na obrazie końcowym.

Istnieją dwa rodzaje badania: MR w czasie T1- i T2-zależnym. Wyjaśnienie tych różnic wykracza poza obszar tego materiału. Można jedynie dodać, że różnica w obu obrazach polega na istnieniu pewnego rodzaju przeciwieństwa. Jeżeli zmiany patologiczne uwidocznione w technice T1-zależnej będą hyperdensyjne (jaśniejsze od otoczenia), bardzo często w technice T2-zależnej będą one hipodensyjne (ciemniejsze). Przeprowadzanie obu badań nie miałoby sensu, gdyby nie fakt, że reguła ta nie działa w 100 proc., a istnieją stany chorobowe dające się uwidocznić jedynie jedną z tych technik.

Podczas badania pacjenci nie odczuwają dyskomfortu ani nie zgłaszają innych objawów(poza przypadkami ze stosowaniem kontrastu).

Paulina Krawczyk

• „Podstawy diagnostyki radiologicznej” W.E. Brant, C.A. Helms, wyd. Medipage (I-IV)
• „Radiologia. Diagnostyka obrazowa.” B. Pruszyński. Wydawnictwo Lekarskie PZWL